Dramat Szekspirowski z udziałem Paula Mescal’a i Jessie Buckley ma znakomitą obsadę, ale jest „wykorzystywany” i pozbawiony subtelności – „ciągnie za struny serca i celuje w gruczoły łzowe z bezwzględnym bezwzględnością”.
Bez wątpienia, w oczach wielu osób Hamnet będzie jednym z filmów roku. Pchnięty fala zachwyconych recenzji, na pewno znajdzie się na dziesiątkach list „najlepszych filmów 2025 roku” i w tysiącach kuponów Oscarowych. Nic z tego nie jest szczególnie zaskakujące.
Film powstał na podstawie poetyckiej powieści Maggie O’Farrell, która jest jednym z najbardziej uznanych bestsellerów XXI wieku. Drugą kluczową postacią za kamerą jest reżyser i współscenarzysta, Chloé Zhao (O’Farrell jest drugim współscenarzystą), która wyreżyserowała nagrodzony Oscarem film Nomadland. Na ekranie filmowym występują dwaj najbardziej oszałamiający młodzi aktorzy Irlandii, Jessie Buckley i Paul Mescal. Bierze w nim udział także inny kreatywny geniusz: William Shakespeare. Założeniem powieści i filmu jest, że tragiczna śmierć 11-letniego syna Szekspira – tytułowy Hamnet – wpłynęła na powstanie największej sztuki w języku angielskim, Hamleta. Informuje nas o tym otwarty napis wstrząsającej epoki Elżbiety. Wówczas imiona Hamnet i Hamlet były wymienne.
Ale czy Hamnet spełnia obietnice swojego znakomitego personelu? To pytanie. Faktem jest, że wielu widzów już uległo jego czarowi, ale Zhao i O’Farrell odeszli od wielu elementów, które czynią powieść magiczną – czasowej struktury, hipnotycznych rytmów prozy, wewnętrznych monologów i szczegółów – tak bardzo, że to, co pozostało, nie jest bardziej głębokie ani autentyczne niż jakikolwiek inny kostiumowy dramat osadzony w czasach dawnych.
Jego wczesne sceny nie są lata świetlne od Szekspira zakochanego (1998). Buckley gra córkę farmera o imieniu Anne Hathaway, czyli Agnes, tak jak nazywają ją jej bliscy, a Mescal gra syna rękawicznika i pracującego jako korepetytor łaciny o imieniu Will. Agnes jest plotkowana jako córka leśnej wiedźmy, plotkę, którą sama nie próbuje obalić: spędza połowę swojego czasu w lesie z dzikim jastrzębiem, zbierając zioła i grzyby na opatrunki i mikstury. I aby podkreślić jej związek z naturą, mamy okazję do oglądania klatki, która stała się znana w ostatnich latach: ta, w której kamera patrzy w górę na niebo przez ramę szeleszczących koronami drzew. Will tymczasem siedzi na strychu i wypisuje pierwszą wersję Romeo i Julii, więc już z pierwszych scen widać, że Hamnet nie będzie subtelny.
Buckley daje bardzo charakterystyczne występy. Agnes, podobnie jak wiele jej postaci, jest zaciętą, ziemistą buntowniczką, bardziej szczera niż ktokolwiek inny dookoła niej. Naturalnie, nerwowy Will jest szybko oczarowany i jąka się, „Chciałabym być związaną z tobą ręką”. To ciepły i słodki romans, ale niezbyt wiarygodny. Nowożeńcy Shakespeare’owie prowadzą idylliczne, malownicze życie z córką Susanną i uroczymi bliźniakami, Hamnetem (Jacobi Jupe) i Juditą (Olivia Lynes). (Jednym z założeń filmu jest to, że bliźniaki są niesamowicie podobne, więc szkoda, że aktorzy nie wyglądają na siebie). Stratford nad Avon wydaje się być dziwnie pozbawiony innych domów i ludzi. W nadmiernych rozmowach pojawiają się cytaty z sztuk Szekspira i wyjaśnienia sytuacji, które wszyscy w scenie już by wiedzieli. Oprócz tego, nauczyciel Will informuje go, że jest bezużyteczny dwukrotnie (a przy drugim Will chwycił go za brodę i uderzył o ścianę, podobnie jak postać Mescal’a w Normalnych ludziach zrobiła z bratem swojej dziewczyny, tylko głośniej).
