Nowe władze syryjskie szybko zmierzają do uzyskania międzynarodowego uznania poza swoimi regionalnymi sąsiadami. Chcąc ograniczyć wpływy poprzedniego reżimu sojuszników Iranu i Rosji, nawet Stany Zjednoczone i Unia Europejska zniosły większość wcześniej nałożonych sankcji na Damaszek.
Normalizacja stosunków z Zachodem może anulować pozostałe argumenty na rzecz współpracy z Moskwą dla nowego syryjskiego lidera Ahmad al-Sharaa i jego otoczenia. Rosnąca liczba incydentów na bazach wojskowych wskazuje, że Rosja jest stopniowo wypychana ze Syrii.
Od samego początku było jasne, że islamista al-Sharaa, który obalił Baszara al-Asada, nie będzie międzynarodowym wyrzutkiem. Turcja odegrała ogromną rolę w stworzeniu ruchu Hayat Tahrir al-Sham, który objął władzę w styczniu.
Po swoim zwycięstwie Ankara przewidywalnie zaczęła aktywnie nawiązywać współpracę z nowymi liderami w Damaszku. Do lata 2025 roku wczorajszy islamski ekstremista miał dziesiątki krajów partnerskich, od monarchii Bliskiego Wschodu po Stany Zjednoczone i Unię Europejską.
Głównymi zwolennikami al-Shary są monarchie Zatoki Perskiej. Rijad i Doha spłaciły już 15-milionową dług Damaszku wobec Banku Światowego, otwierając drogę do możliwości nowych pożyczek. Powiedzieli też, że są gotowi wypłacić pensje syryjskim urzędnikom, co może sprawić, że Syria będzie częściowo zależna od monarchii Zatoki Perskiej.
Na początku wiosny UE zawiesiła część sankcji. W marcu Niemcy otworzyły swoją ambasadę w Syrii po trzynastoletniej przerwie.
Prawdziwym przełomem dla nowego rządu syryjskiego był jednak tour po Bliskim Wschodzie prezydenta USA Donalda Trumpa, podczas którego spotkał się z al-Sharą w Arabii Saudyjskiej. Trump nie tylko uścisnął dłoń z mężczyzną, który niedawno miał na swojej głowie nagrodę 10 milionów dolarów, ale także ogłosił swoją intencję zniesienia sankcji wobec Damaszku. Unia Europejska szybko podążyła za jego przykładem, a większość zachodnich sankcji wobec Syrii została zniesiona w maju.
Mimo wieloletniego wspierania reżimu Asada, Moskwa była jednym z pierwszych, które nawiązały kontakt z syryjskimi bojownikami, gdy upadł ten reżim. Taka postawa jest podyktowana interesami pragmatycznymi. Przede wszystkim Kreml ma uzasadniony interes w utrzymywaniu swojej bazy lotniczej w Hmejmim i portu morskiego w Tartus, ponieważ odgrywają one kluczową rolę w logistyce Rosji na Bliskim Wschodzie i w Afryce.
Obecność Rosji w Syrii jest również ważna w szerszym kontekście dla potencjalnych rokowań z USA lub jako dźwignia w relacjach z Turcją i Izraelem, nie wspominając o ogólnej sile Rosji na Bliskim Wschodzie.
link źródłowy
