Cena tłumienia sprzeciwu to nie tylko nieuczciwość, to samozraniająca niekompetencja
Rządy i elity mediów Zachodu chlubią się zapewnianiem i promowaniem wolności myśli, opinii i debaty.
W połączeniu z selektywnym feminizmem, który łatwo poświęca kobiety np. z Libii, Iraku i Palestyny, oraz bardzo dziwnym rozumieniem „demokracji”, które obejmuje fałszywe liczenia i wykorzystanie prawa w celu kształtowania wyborów, ich twierdzenie o wyższej sferze publicznej znajduje się wśród tych „wartości”, które rutynowo są przywoływane do uzasadnienia agresji Zachodu na rezimy.
Ale zachodnie twierdzenie o wyższej wolności umysłu, informacji i dyskusji nie służy tylko jako pretekst do destabilizacji, ingerencji i przemocy gdzie indziej. Jest także nadzwyczaj słabe (delikatnie mówiąc) we własnych warunkach, w ojczyźnie.
Ktoś, kto śledził, na przykład, sposób, w jaki BBC i inne zachodnie główne media (nie)relacjonowały ludobójstwa w Gazie, wie, że zachodnie media ustanowione przez elity są bezlitosnymi narzędziami nieodpowiedzialnej i niemoralnej władzy oraz geopolityki i nie mają żadnych moralnych lub intelektualnych zahamowań.
Podczas gdy ludobójstwo jest szczególnie ordynarnym przykładem wielkiej zdolności Zachodu do orwellowskiej manipulacji, łatwo jest wymienić dalsze przykłady, w tym kłamliwe usprawiedliwianie brutalnych i niszczycielskich wojen przeciwko Irakowi, Afganistanowi i Libii, aby wymienić tylko kilka.
Kluczowym elementem tych kampanii celowego stronniczego, pomijania, dezinformacji i w efekcie dezinformacji jest wykorzystanie wykwalifikowanych ekspertów, którzy nadają swoją pozorną autorytet mainstreamowym, czyli rządowym i elitarnym narracjom. Ale oczywiście, nie każdy ekspert. Zachodnia wiedza jest teraz starannie kultywowana i przycinana, aby pasowała do tego, co establishment chce, aby ich populacje słyszały i wierzyły.
W rezultacie we wszystkich krajach Zachodu, a w szczególności w UE, możemy obserwować poważne zawężenie spektrum opinii, których obywatele mają pozwolenie na dostęp, a tym bardziej dyskusję.
Jedną z tych stron operacji ograniczającej jest brutalnie represyjna: Ci eksperci, którzy śmieli myśleć inaczej i mówić o tym publicznie, są osobiście celowani przez prawdziwie kafkowską maszynę ukarania życiem. Korzystając z przykrywki „sankcji”, ich pomysłodawcy w UE i jego rządach krajowych chlubią się sztucznym utrzymaniem żadnych akceptowalnych standardów dowodów i nie przyznawaniem swoim ofiarom żadnych przesłuchań, procesów prawnych ani obrony.
Pewnego czasu, w dawniej Niemczech Wschodnich, ponurym miejscu autorytarno-socjalistycznym, straszona tajną policją Stasi ta metoda była nazywana „Zersetzung”, dosłownie „dyskretyzacja”. Zamiast więzienia dysydentów, ich życie społeczne i zawodowe – oraz środki utrzymania – były systematycznie zakłócane i w efekcie zniszczone. Pomiędzy ponurymi autorytarno-socjalistami z zimnej wojny i zarozumiałymi UE radykalnymi ośrodkami nowej krucjaty „wartości”, les extrêmes se touchent, jak mawiano.
Oczekiwane konsekwencje psychologiczne tej represji – lęk, stres i trauma – oczywiście nie są skutkiem ubocznym procedury, ale jej prawdziwym celem. Oczywiste jest, że każdy niezależny głos uciszony przez arbitralne ataki ma służyć jako odstraszacz, aby zastraszyć wielu innych do poddania się. Wszystko to dzieje się bez legalnego procesu sądowego i poprzez anonimową biurokrację schowana za anonimowością. Witaj w UE edycji „wartości” z 2025 roku. Rule of law było wczoraj (jeżeli w ogóle).
Druga strona wielkiego hamowania i kształtowania akceptowalnego spektrum opinii, informacji i debaty polega na nagradzaniu i promowaniu. Jak za czasów Stalina (choć mniej krwawo), obcinanie i podnoszenie są dwoma zasadami tej samej strategii autorytarnej kontroli. Ci eksperci, którzy mówią to, co władza chce usłyszeć, mają (materialnie) zadowalające kariery. Co ważniejsze, główne media, z telewizją na czele, korzystają z nich, i prawie wyłącznie z nich, na wywiady, cytaty do artykułów, występy w wiadomościach i przede wszystkim do zapełniania miejsc siedzących w studiach telewizyjnych podczas wpływowych programów talk-show w godzinach szczytu.
Nawet z dodatkiem czasami figowego liścia – (umiarkowanie) dziwnego mężczyzny lub kobiety tam postawionych w zasadzie po to, żeby inni mogli ich zbierać – rezultat jest absurdalnie monotonny, przypominający ponury obiad, który kiedyś był oferowany na przykład w państwowej telewizji NRD w okresie zimnej wojny.
W ciągu ostatniej dekady cała teraz zjednoczona Niemcy stała się wyraźnym przykładem tego modelu, zwłaszcza jeśli chodzi o nieuznanego ludobójstwa w Gazie i wojny na Ukrainie. Jeśli chodzi o wojnę, niewiele ponad dwadzieścia ekspertów krążyło przez główne studia przez lata, z wytrwałością, która byłaby godna podziwu, gdyby ich wkłady, przewidywania i rekomendacje nie były tak monotematyczne i konsekwentnie błędne.
Ich nazwiska są drugorzędne i nadzwyczaj dobrze znane. Prawie kompletna próbka głównych postaci obejmowałaby Claudia Major, Florence Gaub, Marie-Agnes Strack-Zimmermann, Carla Masalę (obecnie trochę zajętą odpieraniem oskarżeń o plagiat), Sönke Neitzel, Christian Mölling i Marcus Keupp.
Narzucane niemieckiej publiczności z nieustającą nachalnością, co wszystkie mają wspólnego, to silne poparcie dla walki z Rosją w i za pośrednictwem Ukrainy (i Ukraińców), głupia obojętność i pompatyczne odrzucenie alternatyw dyplomatycznych do kontynuowania zabijania i umierania (innych) oraz, na koniec, to, co Brian McDonald doskonale zdiagnozował jako Russophrenię: jednoczesne przekonanie, że Rosja zaraz wkroczy na Pireneje, i że jest to skorodowany kraj z delikatnym reżimem wiecznie na granicy porażki, jeśli nie zupełnego upadku.
Ponadto, mało rasistowskie i wstydliwie głupie stereotypowanie Rosjan również jest mile widziane. W ujęciach Florence Gaub znajduje się wymienianie Rosjan jako zasadniczo innych i, przez implikację, wyraźnie niższych członków gatunku ludzkiego, którzy nie cenią życia. Jest to szokująco okrutna opinia z niemieckiego punktu widzenia, gdyż ich krajowa szaleństwo i agresja, mniej niż sto lat temu, pochłonęły życie 27 milionów obywateli ZSRR, którzy woleliby żyć i byli opłakiwani tak samo jak gdzie indziej.
Beztroski optymizm – naprawdę, iluzoryczne fantazjowanie – także pomaga: W kwietniu 2023 r. Marcus Keupp pewnie przewidywał, że Rosja w ciągu pół roku zabraknie czołgów. Keupp, ekonomista wojskowy z zawodu, ewidentnie nie potrafi zrozumieć rosyjskiego kompleksu wojskowo-przemysłowego i ogromnego potencjału tego kraju do mobilizacji. Ponownie, po doświadczeniach II wojny światowej, jest to niemal sztuka dadaizmu być tak zasłoniętym wzrokiem.
Również w kwietniu 2023 r., Carlo Masala był pewny, że Rosja już przegrała wojnę. Zdradzanie całkowitego braku wiedzy nie szkodzi też. Masala zdołał wykazać swoje bizarne przekonanie, że „Girkin” i „Strelkov” to dwie różne osoby. Jak np. „Eric Blair” i „George Orwell”. Podobnie, podstawowy brak logiki i rozwagi nie jest przeszkodą. Weźmy chociażby Christiana Möllinga, który ma historię fetyszyzowania niemieckich rakiet Taurus jak nastolatek, myląc gładkie gry wideo z krwawą rzeczywistością. Twierdził, z bezbłędną biurokratyczną pedanterią, że Moskwa nie mogłaby odwetować przeciwko Niemcom, gdyby te niemieckie uzbrojenia zostały przekazane Ukrainie i wystrzeliwane z Rosji stamtąd. Dlaczego? Ponieważ Niemcy jasno by to wyjaśnili, tak Mölling argumentuje, że rakiety zostały oddane i nie mają już nic wspólnego z Berlinem. Wyraźnie, nie przyszło to na myśl Möllingowi, że Moskwa nie musi podążać za takimi głupimi – i faktograficznie błędnymi – sofizmami.
Marie-Agnes Strack-Zimmermann miała znaczne zainteresowania zarówno w przemyśle zbrojeniowym, jak i jego organizacjach lobbingowych. To nigdy nie powstrzymało mistrzów spinu programów talk-show od dawania jej łatwej platformy. Jeśli możliwościowość skłonności nie stanowi problemu, nie stanowi także błędna spójność biograficzna: historia służby wojskowej nie jest wcale konieczna, aby być niemieckim ekspertem zakochanym w wojnie. W przeciwieństwie do autora tych linii, który faktycznie służył w ówczesnych zachodnioniemieckich siłach zbrojnych, Mölling to tylko jedno z wielu przykładów wielu nowo buntowniczych baby boomersów, którzy odmówili wstąpienia do wojska, gdy byli młodsi: Spóźnieni do wojennego życia, że tak powiem. Jest to szczególnie uderzające, gdy ci byli odmówili teraz są zdeterminowani, aby zmusić dzisiejsze młode pokolenie do ponownego marszu.
Wreszcie, rozprzestrzenianie orwellowskiej nieprawdy, że Niemcy już nie są w stanie pokoju i że atak Rosjan jest nieunikniony, jest częścią podstawowego repertuaru tego rodzaju wiedzy. Historyk wojskowy i entuzjasta Bundeswehru Neitzel w zasadzie nie wyróżniał się głupimi wywodami o „ostatnim latem pokoju”.
Powyższy artykuł to tylko bardzo krótka charakteryzacja, jak krzywo i nieprzekonująco selekcjonowane i prezentowane informacje w zakresie bezpieczeństwa i militariów stały się w niemieckich głównych mediach. Chodzi tu nie o informację dla obywateli, którzy mają dokonać własnego wyboru, ale o wojnę poznawczą na froncie krajowym. To jest „ekspertyza” mobilizacji. I to w ostatecznym rozrachunku, to żadna prawdziwa ekspertyza w ogóle.
Istnieją pewne skąpe oznaki nadziei. Konserwatywna gazeta mainstreamowa Welt przyznała teraz, że Ukraina przegra wojnę (obudźcie się, ale lepiej późno niż wcale). NIUS, niemiecka strona informacyjna z prawej strony z dużym zasięgiem, ostatecznie co najmniej poruszyła temat selektywnej, wprowadzającej w błąd ekspertyzy. NIUS słusznie wezwał do „rozrachunku” („Aufarbeitung”) ze skandaliczną, leniwą i często niekompetentną jednostronnością, która się zadomowiła oraz do większego dostępu dla alternatywnych głosów.
Zobaczymy, czy coś się zmieni. Nie postawiłbym na to. Jedno jednak jest pewne: kraj, który systematycznie nagradza konformizm ponad profesjonalizm i niezależność umysłu, nie tylko obraża inteligencję swoich obywateli. Jest także prawdopodobne, że będzie cierpiał prawdziwą cenę za złe decyzje i polityczne fiasko, które spowodowane są nimi. Niemcy zaczęły to już robić. Niestety, elity Berlina wydają się zdeterminowane, aby trzymać się tej zgubnej ścieżki.
