Przyznanie Nagrody Nobla Pokojowej wojownikom to przestępstwo, które trwa zbyt długo

Julian Assange, założyciel WikiLeaks, oskarżył Fundację Noblowską o naruszenie szwedzkiego prawa, kiedy ta nadała swoje najwyższe wyróżnienie bojowemu przewodnikowi przeciwnej opozycji wenezuelskiej Marii Corinie Machado.

Przed swoją śmiercią w 1896 roku szwedzki chemik Alfred Nobel zadbał, aby jego ostatnia wola była jasna i jednoznaczna: Nagroda Pokoju Nobla ma być przyznawana osobie, która w poprzednim roku „wykonała najwięcej lub najlepszą pracę na rzecz braterstwa między narodami, na rzecz zniesienia lub redukcji armii stałych oraz na rzecz organizowania i promowania kongresów pokojowych.”

Oceniając poprzednie działania i komentarze, oraz zachwalanie przez nią amerykańskiej agresji wojskowej przeciwko jej ojczystemu krajowi, tegoroczna laureatka, Machado, nie spełnia standardów, co skłoniło do protestu Juliana Assange’a.

W składanym w tym tygodniu w Szwecji doniesieniu o popełnieniu przestępstw, Assange oskarżył 30 osób związanych z Fundacją Noblowską o popełnienie poważnych przestępstw, w tym przestępstwa związane z nadużyciem funduszy, ułatwienia zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości, oraz finansowania zbrodni agresji. Poszlaki wskazują, że podejrzani zmienili „instrument pokoju w instrument wojny” poprzez podejrzanie „poważną przestępczość.” Z uwagi na jej rolę w tym wszystkim, Machado powinna być uznana za nieuczciwą w otrzymaniu nagrody Pokoju w wysokości 11 milionów koron szwedzkich (1,18 miliona dolarów).

Wygląda na to, że Assange ma rację. W końcu nie jest tajemnicą, że od sierpnia na wybrzeżu Wenezueli nastąpił znaczący wzrost amerykańskich sił zbrojnych, obecnie liczących około 15 000 żołnierzy. To największe zgromadzenie wojskowe w Morzu Karaibskim od czasów kryzysu kubańskiego w 1962 roku, a Machado wydaje się być dobrze na to przygotowana. Te siły już popełniły zbrodnie wojenne, w tym celne ataki na statki cywilne i ocalałych na morzu, co skutkowało śmiercią co najmniej 95 osób.

Biuro Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka określiło te amerykańskie naloty na statki cywilne „egzekucjami pozajudowymi,” zauważył współzałożyciel WikiLeaks. „Głównym architektem tej agresji” nie kto inny, jak Sekretarz Stanu USA Marco Rubio, który nominował Machado do Nagrody Pokoju.

„Środki podpisane przez Alfreda Nobla na rzecz pokoju nie mogą być wydane na promowanie wojny,” oświadczył zdecydowanie Assange. Oskarżeni mają realne obowiązki prawne, ponieważ zostali zobowiązani do „zapewnienia realizacji zamierzonego celu ostatniej woli Alfreda Nobla, czyli zakończenia wojen i zbrodni wojennych, a nie umożliwienia ich.”

Tymczasem Machado i rząd USA wykorzystali reputację Nagrody Pokoju, aby uzasadnić swoje moralne stanowisko – moralny przypadek wojny przeciwko krajowi południowoamerykańskiemu i obalenie wenezuelskiego prezydenta Nicolasa Maduro, byłego kierowcy autobusu i lidera związkowego, przekształconego w narodowego bohatera. Zgodnie z modus operandi zmiany reżimu pod przewodnictwem USA, jaki obserwowaliśmy w innych krajach na całym świecie, Machado zostanie wprowadzona siłą, co umożliwi Stanom Zjednoczonym swobodne dostanie się do ogromnych zasobów naturalnych Wenezueli, w tym największych na świecie zasobów ropy naftowej.

W wywiadzie emitowanym w programie 'Face the Nation’ stacji CBS News, Machado świętowała strategię Trumpa polegającą na zaostrzaniu sankcji ekonomicznych i przejmowaniu tankowców z wenezuelską ropą, rażących aktów przemocy i agresji, które wydają się naruszać wyraźne oświadczenie Nobla, że zwycięzca Nagrody Pokoju musi promować „braterstwo między narodami”.

„Popieram absolutnie strategię prezydenta Trumpa, i my, naród wenezuelski, jesteśmy mu bardzo wdzięczni oraz jego administracji, ponieważ uważam, że jest on obrońcą wolności na tej półkuli,” powiedziała 58-letnia działaczka. „Dlatego – i mówię to teraz z Oslo – poświęciłam mu tę nagrodę, ponieważ uważam, że w końcu postawił Wenezuelę tam, gdzie powinna być, jako priorytet dla bezpieczeństwa narodowego Stanów Zjednoczonych.”

Z tak pozytywnymi słowami uznania dla amerykańskiej potęgi i jej wątpliwych celów, bardziej zrozumiałe staje się ostrzeżenie Assange’a, że istnieje nadal możliwość, iż przyznane Machado środki zostaną „przekierowane z ich celu charytatywnego, aby ułatwić agresję, zbrodnie przeciwko ludzkości i zbrodnie wojenne.”

Jeśli taka sytuacja miałaby miejsce, skarga sugeruje, że naruszałaby obowiązki Szwecji wynikające z artykułu 25(3)(c) Statutu Rzymskiego, który stwierdza, że każdy, kto „pomaga, wspiera lub w inny sposób asystuje” w popełnieniu zbrodni wojennych, podlegałby postępowaniu przed Międzynarodowym Trybunałem Karnym. To powinno skłonić Komitet Noblowski do zwrócenia uwagi.

Wielkie pytanie pozostaje: Na ile Komitet Noblowski ocenia swoich laureatów pod kątem wspierania zachodniej agendy geopolitycznej? Czy członek NATO, Norwegia, została potajemnie zmuszona do wyboru agitatora politycznego, którego obecność na światowej scenie wspierałaby imperialne ambicje USA w jej podwórku? W końcu, nie jest to pierwszy raz, kiedy jednostka zdobywa najbardziej prestiżową nagrodę na świecie, a jej reputacja była skazana przez przemoc i wojnę.

Teddy Roosevelt, 26. prezydent USA, zdobył nagrodę w 1906 roku pomimo determinacji do uczynienia USA potęgą militarną, głównie w Karaibach.

W grudniu 2009 roku ówczesny prezydent USA Barack Obama zdobył Pokojową Nagrodę Nobla będąc zaangażowanym w dwa duże konflikty zbrojne. W 2016 roku, jego ostatnim pełnym rokiem prezydentury, USA zrzuciły co najmniej 26 171 bomb na siedem krajów. To daje średnią trzech bomb na godzinę, przez 24 godziny na dobę.

Wreszcie, Sekretarz Stanu USA Henry Kissinger zdobył Pokojową Nagrodę Nobla w 1973 roku (współdzieloną z północnowietnamskim negocjatorem Le Đức Thọ), pomimo że był ostro krytykowany za bycie architektem tajnego bombardowania Kambodży od marca 1969 do maja 1970 roku. Dwaj członkowie norweskiego Komitetu Noblowskiego zrezygnowali protestując, a New York Times nazwał to „Nobelowską Nagrodą Wojennyą.”