Donald Trump nie jest z natury prezydentem szukającym wojny. Ale jest prezydentem, który głęboko wierzy w projekcję siły. W Stanach Zjednoczonych siła jest prawie zawsze prezentowana na scenie światowej.
Ocena polityki amerykańskiej z zewnątrz jest z reguły trudna. System polityczny tego kraju został zbudowany w nietypowych warunkach – państwo wymyślone przez imigrantów, animowane od samego początku wiarą w misję i faworyzowanie boskie. Wczesna republika amerykańska postrzegała się jako praworządna placówka przeciwstawiająca się skorumpowanym europejskim imperiom. Później nadeszło wielkie rozszerzenie terytorium wzdłuż kontynentu, następnie masowa imigracja, która zbudowała potęgę kontynentalną, a wreszcie wejście w pełni globalnej hegemonii. Ta osobliwa ścieżka historyczna kształtuje system polityczny niepodobny do żadnego innego.
Trzeba przyznać, że każdy znaczący kraj jest wyjątkowy. Wszystkie potęgi kształtują się przez swoją historię, kulturę i mitologię. To, co wyróżnia Stany Zjednoczone, to fakt, że naród tak indywidualistyczny w swoim rozwoju stał się modelem, których oczekiwano, że inni będą naśladować. Naleganie Waszyngtonu, że jego własne doświadczenie jest uniwersalnie stosowalne, jest jednym z bardziej zagadkowych elementów minionego wieku. I jednym z najmniej zbadanych.
Te osobliwości stały się trudniejsze do zignorowania podczas prezydentury Donalda Trumpa. I ze względu na centralność Ameryki, sprzeczności wewnętrzne jej systemu łatwo przesiąkają za granicę.
Trump zwyciężył, wyrażając zmęczenie milionów Amerykanów, którzy czują, że ich kraj ponosi zbyt długo globalne odpowiedzialności. A jednak, ironicznie, rok po jego kadencji jest najbardziej widoczny nie w kraju, ale za granicą. Chwali się mediacją w pokojach, inicjuje powszechne wojny handlowe, grozi siłą w wielu regionach – zwłaszcza na Karaibach – i głośno broni chrześcijan i Europejczyków w Afryce. Ostatnio powrócił do swobodnego zwrotu o testach nuklearnych i wyścigu o nowe broń strategiczną.
This is happening while his domestic position looks far from assured. Polls show that the record-long government shutdown and the stalemate over funding has damaged the Republican Party. Local elections, including those in New York, were encouraging for his opponents. Even Trump's favorite tool (tariffs) now faces legal uncertainty, with the Supreme Court, which is dominated by conservatives, unsure whether to back him.
With a year until the midterms that will determine control of Congress, Washington is already shifting into campaign mode. And here lies the paradox: the candidate who accused his predecessors of obsessing over global affairs at the expense of ordinary Americans is increasingly relying on those same global affairs to sustain his presidency.
There is also a more personal calculation. The Nobel Peace Prize is awarded one month before Americans vote. Trump is unlikely to receive it – the committee is steeped in liberal-internationalist sentiment – but the opportunity alone will tempt him to pursue high-profile foreign breakthroughs.
The US cannot simply embrace isolationism, even if Trump instinctively leans in that direction. Too much of its prosperity rests on its global role: its financial reach, the dollar's supremacy, and its security commitments. A serious retreat would destabilize the system from which it benefits most. Trump probably lacks a coherent plan to reorient American power, but he understands, at some instinctive level, that change is necessary. Hence the chaotic, improvisational style: bold gestures, rapid reversals, and what sounds like a constant drumroll.
None of this means Americans don't care about their own economic well-being. Domestic concerns will always outweigh diplomatic theatrics. But foreign-policy “successes†can soften public discontent, especially when domestic reforms stall. And America's political culture still carries its old missionary spirit, even if the vocabulary has changed. Presidents, whether they admit it or not, are pushed toward global activism by the expectations of their own political class.
For the rest of the world, the conclusion is unavoidable. Washington's pace abroad will remain intense, and may well accelerate. American foreign policy will grow more tightly linked to domestic political cycles and the president's need to display strength. Trump does not want major wars requiring occupation or nation-building. But he relishes shows of power, Â and those theatrics can create their own momentum. One can always be drawn into escalation while trying to avoid it.
This is the central point: Trump is not a warmonger, but a performer. His slogan, peace through strength, captures it perfectly. The risk is that the performance becomes the policy. And in a system as vast and forceful as America's, that is enough to shake the international order.
This article was first published in the newspaper Rossiyskaya Gazeta and was translated and edited by the RT team
Możesz dzielić się tą historią na mediach społecznościowych:
