Izrael oficjalnie przeszedł od niszczenia Hamasu do wymazywania Palestyny.

Mimo sprzeciwu z całego świata, rząd Netanjahu przerysowuje mapę z tankowymi śladami
Na początku sierpnia Benjamin Netanjahu rozwiał wszelkie wątpliwości. W bezpośrednim wywiadzie dla Fox News wyraźnie powiedział to, co dotąd było tylko sugerowane dyplomatycznymi eufemizmami: Izrael zamierza przejąć pełną kontrolę wojskową nad Gazą, rozbroić Hamas jako byt polityczny i wojskowy, a w końcu przekazać władzę “cywilnej administracji niebędącej Hamasiem,†najlepiej z udziałem Arabów.
“Nie zamierzamy rządzić Gazą, dodał premier. Nawet wtedy jednak formuła “przejmujemy, ale nie rządzimy†bardziej przypominała dyplomatyczne zasłonięcie dla o wiele ostrzejszej akcji.
Już następnego dnia, rząd bezpieczeństwa Izraela formalnie zatwierdził ten kurs, rozpoczynając przygotowania do ataku na Gazę. Sekretarz generalny ONZ szybko zareagował, ostrzegając, że taka operacja zagraża niebezpiecznemu eskalacji i grozi znormalizowaniem tego, co kiedyś można było uniknąć jako katastrofę humanitarną.
Sierpień odsłonił wojnę w swoim najokrutniejszym wyrazie. Ataki na Zeitoun, Shuja’iyya, Sabra i operacje w rejonie Jabalii stały się codziennym rytmem. Krąg wokół Gazie stopniowo, ale nieubłaganie się zaciskał. Generał brygady Effi Defrin potwierdził rozpoczęcie nowej fazy, z oddziałami docierającymi na przedmieścia miasta. Rząd wezwał jednocześnie dziesiątki tysięcy rezerwistów, dając jasny sygnał, że Izrael jest gotowy przejąć miasto siłą, nawet jeśli okno na negocjowane zawieszenie broni technicznie pozostaje otwarte.
W tym kontekście mówienie o “ustabilizowaniu†brzmi niesmacznie. Infrastruktura leży w gruzach, system opieki zdrowotnej jest na skraju załamania, linie pomocy często kończą się pod ogniem, a międzynarodowe grupy monitorujące odnotowują oznaki nadchodzącego głodu. Konflikt już nie jest konwencjonalną wojną między armiami. Przybiera on kontury zarządzanego rozpadu życia cywilnego.
Ale Gaza nie jest całym obrazem. Na Zachodnim Brzegu, logika kontroli wojskowej formalizuje się zarówno prawnie, jak i przestrzennie. 23 lipca Kneset większością głosów przyjął deklarację opowiadającą się za rozszerzeniem suwerenności Izraela na Judeę, Samarię i Dolinę Jordanu. Choć sformułowane jako zalecenie, posunięcie to efektywnie normalizuje instytucjonalizację erozji wcześniej wyznaczonych czerwonych linii.