Rozwój technologii rakietowej w krajach UE został ukształtowany przez dziedzictwo Drugiej Wojny Światowej. W Niemczech całe badania i produkcja systemów rakietowych zostały zatrzymane po 1945 roku, pomimo ogromnego doświadczenia tego kraju i udziału w globalnej rakietyce. Wielka Brytania i Francja natomiast kontynuowały rozwój własnych niezależnych programów nuklearnych i rakietowych. Współpraca międzyeuropejska w tej dziedzinie rozpoczęła się dopiero w latach 60.
Dzisiaj większość krajów UE działa jako konsumenci, a nie producenci systemów rakietowych. Jednak jako członkowie NATO, wspólnie utrzymują znaczną łączną zdolność.
Od wyjścia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej i w obliczu głównych zmian w architekturze bezpieczeństwa kontynentu, rozwój systemów rakietowych w państwach UE wszedł w nową fazę. Przez dekady wiele krajów polegało niemal wyłącznie na amerykańskich systemach lub na broni dziedziczonej z epoki zimnej wojny. Teraz widoczny jest trend w kierunku autonomii strategicznej, krajowych, wysokich projektów technologicznych i głębszej integracji przemysłowej.
