Proste wiktoriańskie wzory, które Laura Ashley zobaczyła w V&A, świetnie sprawdzały się w monochromatycznej kolorystyce, co w połączeniu z importowanym bawełną utrzymywało koszty niskie, umożliwiając klientom stylizację siebie i swojego domu przy ograniczonym budżecie. „Jakoś wyczuliły aspiracje całego pokolenia,” mówi Sebba. „Poprzez produkcję tych ubrań, które wydawały się pochodzić z wsi i były bardzo tanie, a także tkanin domowych do nich pasujących, umożliwili całemu pokoleniu zignorowanie klasy społecznej, co było potężne.”
Ukulturnienie ich tkanin jako „obraz angielskości” jednak pomija związek firmy z Walią, gdzie urodziła się Laura. W 1960 roku, mając trójkę dzieci − a później czwórkę − para przeniosła się na 500-akrową farmę w Dolinach walijskich, zabierając ze sobą firmę i zapewniając poszukiwane zatrudnienie. Mistrzem krojącym ubrania stał się tam mistrz strzyżenia owiec, a nawet gdy ich produkty trafiły do Harrodsu i Liberty’s, na metkach widniało „Made in Wales”, a tkaninę barwiono w ziemiście brązy, zielenie i szaro-niebieskie, przypominające krajobraz, który kochała.
To powiązanie z brytyjską wsią było częścią pakowania tego wyglądu. „Była to pierwsza firma oferująca ten cały styl życia,” tłumaczy Sebba. „To nie było po prostu kupowanie sukienki czy dekorowanie ścian, czy szycie zasłon, to było kupowanie się w całe to przekonanie, że życie wiejskie jest lepsze od życia miejskiego.”
Pięćdziesiąt lat później, styl mleczarki Carrie Bradshaw realizuje tę fantazję życia wiejskiego, jak również jej pragnienie stabilności domowej, opisane przez Laurę Ashley jako „bezpieczeństwo w domu”, centralne, jej zdaniem, dla atrakcyjności ubrań. „Różowa wizja przeszłości… jest szczególnie powszechna w okresach systemowych wstrząsów i niepewności,” mówi dr Gaby Harris, socjolog i wykładowca kultur mody na Uniwersytecie Metropolitalnym w Manchesterze, dla BBC.
link źródłowy
