Z góry do dołu po domu w stanie maniakalnej nudy i rozpaczy, z ręką prawie zawsze w spodniach, Lawrence jest kulką animalistycznej energii, nieumytą i niezainteresowaną uprzejmością czy oczekiwaniami względem kobiecości. To niezwykłe, nieskrępowane przedstawienie laureatki Oscara. Na podstawie smukłej, druzgocącej powieści Ariany Harwicz z 2012 roku o tej samej nazwie, film Ramsaya odbiega od materiału źródłowego pod wieloma względami, ale jej teza o specyficznie żeńskim rodzaju załamania psychicznego – które wydaje się warzone w kotle oczekiwań społecznych, męskiej nieświadomości i toksycznych związków heteroseksualnych – jest taka sama. Miranda Christophers, terapeutka psychoseksualna i terapeutka w związku, mówi dla BBC: „Ważne jest, aby kobiety otrzymały wsparcie w dziedzinie zdrowia psychicznego po urodzeniu dzieci, zwłaszcza. W określonych momentach w życiu kobiety istnieje potrzeba większego wsparcia w sposób, który może się różnić od mężczyzn – wokół ciąży, poporodowo, albo w okresie menopauzy. Istnieje potrzeba bardziej dopasowanego wsparcia.” Niestety Grace nie otrzymuje takiego wsparcia.
Grace zmaga się z bezkształtnymi dni w wiejskiej okolicy podczas nieobecności Jacksona w pracy – staje się drażliwa i nieprzewidywalna, mastubując się non-stop, trzymając dziecko obudzone o dziwnych porach, żyjąc w plugawe i pulsującym, natrętnym gniewem. Ostatecznie przechodzi do żarliwych kłótni z Jacksonem i do faktycznego samookaleczenia.
„To nie zawsze sympatyzujesz z nią, ale jesteś z nią,” mówi Ramsay o swojej wirującej protagonistce. „Ona jest nieznośna, ale on nadal ją kocha. I ona nie żałuje siebie. Jest bestią. Jest punkiem. W książce były elementy tej postaci, gdzie zamiast przepraszać, zachowuje się jak dziki, dziki zwierz.”
„To opowiada o związkach, a konkretnie o związku twórczym, o napięciu między chęcią i potrzebą tworzenia oraz odpowiedzialnościami wynikającymi z domu, dziecka, partnera” – Anna Bogutskaya
Przez cały film, ludzie wokół Grace ciągle jej radzą i wyrażają swoje opinie („Dzieci są trudne”, albo „Jeśli dostaniesz krzykacza …”), na co ona reaguje z totalnym pogardą. Nawet jej uprzejma, dobroduszna teściowa, grana przez Sissy Spacek („Wszyscy trochę oszaleliśmy w pierwszym roku”), nie może zmusić tego kwadratowego kołka, aby wrócił do okrągłej dziury. Chociaż niektórzy krytycy widzą „Zabij Miłość” jako opowieść o psychozie poporodowej, Ramsay stanowczo sprzeciwia się tej interpretacji. Dla niej film ma szerszy temat niż macierzyństwo: „Oni już nie uprawiają seksu, ona już nie pisze, a to jest związane z tym dzieckiem, które wszystko zmienia. Ale to są również sceny z małżeństwa, z relacji rozpadającej się. Więc myślę, że chodzi o wiele rzeczy”.
