Twórczość Miller wywołuje jądrną kreatywność dzięki jej ironicznym cytatom; kiedyś wyjaśniła swoją pracę w ten sposób: „Chodziło o to, aby wyskoczyć na przeklętą gałąź i odciąć ją za sobą.” Pilność, śmiałość i nieoczekiwane współczucie, które definiuje tak wiele jej fotografii, jest również nierozerwalnie związane z jej osobistym doświadczeniem.
Została urodzona w 1907 roku w Poughkeepsie, w stanie Nowy Jork; rozpoczęła swoje przygody na całym świecie w młodości, chociaż jej ostatecznym domem był Farleys House w angielskiej wsi East Sussex, gdzie w 1949 roku zamieszkała z mężem, brytyjskim malarzem i kuratorem Rolandem Penrose’em, oraz ich niemowlęciem synem Antony. Dopiero po śmierci Miller w 1977 roku jej rodzina odkryła ogromny skarbiec nigdy wcześniej niewidzianych negatywów, osobistych listów i manuskryptów.
To było wielowątkowe odkrycie. Ujawniło traumatyczne detale, o których Miller nigdy publicznie nie mówiła – nadużycia seksualnego z dzieciństwa, którymi cierpiała w wieku siedmiu lat, i pełnego zakresu horroreów drugiej wojny światowej, których była świadkiem. Dla Antony’ego Penrose’a ujawniło to także post-traumatyczne zaburzenia, których jego matka nigdy nie była diagnozowana, oraz ich chłodne stosunki, które rozgrzały się dopiero krótko przed jej śmiercią.
Penrose został biografem swojej matki (jego książka, Życie Lee Miller, zainspirowała niedawny film biograficzny); on i jego córka Ami Bouhassane są teraz opiekunami archiwów Miller i przewodnikami w Farley’s House, gdzie zwiedzający mogą zobaczyć dzieła sztuki Miller i jej przyjaciół na całe życie (takich jak Man Ray i Picasso), współczesne wystawy sztuki oraz niektóre osobiste przedmioty Miller – w tym indywidualnie wykonane kastety, którymi nosiła w czasie wojny. [Context: Lee Miller była znaną amerykańską fotografką i modelką, której prace z II wojny światowej były wyjątkowo ważne dla historii fotografii wojennej]
