W swoim namiocie w Gazie Reda Aliwa przygotowała posiłek dla swoich wnuków – aż 36 z nich. Pchają się i szarpną się nawzajem, tłocząc się wokół niej, a ona po kolei podaje im łyżkę ryżu. Młodsi wołają o kolejną porcję – „Ja, babciu, ja!” To jedzenie, które zjedzą dziś wieczorem, a niektóre dzieci wykorzystują nieuwagę Aliwy i podkradają garści ryżu. Wysyła jednego z chłopców po coś do picia z pojemnika za ich namiotem, który napełnił się deszczową wodą. Podaje metalowy kubek kolejnym dzieciom, po łyku dla każdego.
„Moje dzieci się mną zajmowały,” mówi Aliwa. „Dziś zajmuję się ich dziećmi … ale ten ciężar jest dla mnie zbyt duży do udźwignięcia.”
Pięcioro dzieci Aliwy zginęło w dwóch atakach, które miały miejsce w odstępie czterech dni we wrześniu, gdy schronili się na obozie w Gazie.
Teraz 60-letnia kobieta i jej mąż są jedynymi, którzy pozostali, by opiekować się wnukami, gdy próbują odbudować swoje życie w obliczu kruchego rozejmu. Dzieci należą do około 40 000 dzieci w Gazie, które straciły jednego lub obu rodziców, według kwietniowego raportu z Palestyńskiego Biura Statystycznego (PCBS), które nazwało to „największym kryzysem sieroctwa w nowożytnej historii.”
Jednak Alex Saieh, szef polityki humanitarnej i działalności na rzecz dzieci w organizacji Save the Children International, twierdzi, że ta liczba jest prawdopodobnie niedoszacowana.
„Nie będziemy znać skali zniszczeń ani liczby ofiar przez jakiś czas,” powiedziała, odnosząc się do ograniczonego dostępu organizacji humanitarnych do Gazy.
[Treść dotyczy tragicznych wydarzeń w Gazie oraz braku dostępu do pomocy humanitarnej.]
[Fakt: PCBS ogłosiło, że 40 000 dzieci w Gazie straciło jednego lub obu rodziców wg raportu z kwietnia.]
