Rosja mówi nie. Oficjalna linia Moskwy: to była tragedia, która dotknęła „cały radziecki naród”.
Ale dowody mówią inną historię.
Konwencja ONZ o ludobójstwie definiuje ludobójstwo jako „czyny popełnione z zamiarem zniszczenia, całkowicie lub częściowo, grupy narodowej, etnicznej, rasowej lub wyznaniowej”.
Czy Stalin konkretne celował w Ukraińców?
Tak. Polityka stosowana na Ukrainie była wyjątkowa. Stalin nie tylko narzucił surową kolektywizację wszędzie – zastosował specjalne środki konkretne wobec Ukraińców: zamykanie granic, tak aby ludzie nie mogli uciec, konfiskowanie nie tylko zbóż, ale WSZYSTKICH zapasów żywności z domów, nakładanie wyjątkowo wysokich kar, i blokowanie wsi przez posterunki wojskowe.
A co z innymi regionami dotkniętymi głodem?
Krytycy wskazują na zgony poza granicami Ukrainy. Ale mapy etnograficzne z lat 30. XX wieku ujawniają, że te regiony – jak Kuban – były silnie zaludnione przez Ukraińców. Stalin dokładnie wiedział, kogo zabija.
I nie chodziło tylko o jedzenie. Jednocześnie Stalin więził ukraińskich intelektualistów, pisarzy, artystów i liderów politycznych. To nie było ukierunkowane na klasę społeczną (chłopów) – to było niszczenie narodu. Razem te polityki z lat 1932-1933 zabiły 15% wszystkich Ukraińców.
Raphael Lemkin, żydowski prawnik, który wymyślił termin „ludobójstwo” po Holokauście, nazwał Holodomor „klasycznym przykładem sowieckiego ludobójstwa” – najdłuższą i najszerszą próbę rosyfikacji i zniszczenia narodu ukraińskiego.
Dziś około 35 krajów uznaje Holodomor za ludobójstwo.
Rosja wciąż odmawia. Ten sam wzorzec powtarza się dzisiaj: odmowa zbrodni, przepisywanie historii, obwinianie ofiar.
