Robota podwodna ślizgaczka wyrusza na okrążenie globu

Mała robotyczna łódź podwodna wyrusza w podróż dookoła świata po raz pierwszy. Teledyne Marine oraz Rutgers University New Brunswick w New Jersey uruchomią podwodnego glajdera o nazwie Redwing w ramach misji Sentinel z Martha’s Vineyard w Massachusetts 11 października.

Badacze używają glajderów podwodnych od lat 90. Zamiast śruby napędowej, glajdere wyposażone są w silnik pływalności, tłok wypełniony gazem, który lekko zmienia całkowitą pływalność jednostki. Silnik elektryczny wciska tłok, sprawiając, że glajder jest cięższy od wody, co powoduje powolne tonięcie, spadając pod kątem. Po osiągnięciu dna, na około 1000 metrów, tłok jest wyciągany, a łódź podwodna, już pływalna, unoszą się. Efektem jest powolny i stabilny postęp wzdłuż trajektorii zębatych. Wirniki pomocnicze mogą być załączone tam, gdzie jest to konieczne, ale celem jest unikanie tego.

„Redwing będzie dryfował z prądami zamiast z nimi walczyć, poruszając się z prędkością średnią 0,75 węzła”, czyli niecałe 1 mila na godzinę, mówi Shea Quinn z Teledyne Marine, który jest liderem misji Sentinel.

Redwing ma długość 2,57 metra i waży 171 kilogramów. Poprzednie glajdere wykonywały misje trwające miesiącami – kadłub Redwinga jest wypełniony bateriami, co daje mu jeszcze większą wytrzymałość.

„Historyczna misja Sentinel ma na celu dokonanie oblotu wokół świata w około pięć lat,” mówi Brian Maguire z Teledyne Marine. Redwing będzie podróżować sam, śledzony przez inżynierów z Teledyne Webb Research oraz studentów z Rutgers University, gdy wynurza się i komunikuje za pośrednictwem satelity. Kontrola misji dostosuje kierunek glajdera dwa razy dziennie, aby utrzymać go na przewidywanej trasie lotu. W trakcie pięcioletniej podróży, prawdopodobnie będzie potrzebna wymiana baterii w połowie drogi, dodaje Maguire.

Redwing będzie podążać śladem eksploracji Ferdynanda Magellana z lat 1519-1522, zatrzymując się na Gran Canaria u wybrzeża północno-zachodniej Afryki, w Kapsztadzie w Południowej Afryce, w Australii Zachodniej, Nowej Zelandii, Falklandach na Atlantyku Południowym i prawdopodobnie w Brazylii, zanim wróci do Cape Cod, podróżując około 73 000 kilometrów.

Glajdere mogą przeprowadzać misje badawcze na dużych odległościach i na długość czasu bez konieczności korzystania z drogich statków wspierających, a stały się one niezbędne do śledzenia danych istotnych dla zrozumienia zmian klimatycznych. Redwing zbierze dane na temat prądów morskich i temperatury wody w stosunkowo nieznanym obszarze za pomocą różnych instrumentów.

„Wierzymy, że to najbardziej trwałe ćwiczenie próbkowania otwartego oceanu, jakie kiedykolwiek przeprowadzono,” mówi Maguire.

Poprzednie misje glajderów przepłynęły Atlantyk w 2009 roku i Pacyfik w 2011 roku, a także podróżowały pod taflą lodu Rossa i innych niedostępnych miejsc. „Glajdere są genialnymi narzędziami do dokonywania pomiarów w obszarach, w których wysłanie statku byłoby zbyt ryzykowne – jak na przykład w środku burzy lub huraganu, przed spiętrzającym się lodowcem,” mówi Karen Heywood z University of East Anglia w Wielkiej Brytanii. Głównymi zagrożeniami dla ukończenia misji są prawdopodobnie sieci rybackie i trasy żeglugowe, a nie warunki pogodowe. „Glajdere są rzeczywiście niezwykle odporne i potrafią wytrzymać silny wiatr i wzburzone morze,” dodaje.

Alexander Phillips z Narodowego Centrum Oceanografii w Wielkiej Brytanii dodaje, że glajder będzie musiał zmierzyć się także z innymi zagrożeniami, takimi jak rekiny i biofouling, czyli gromadzenie roślin i glonów na zewnętrznej powłoce jednostki. „Biofouling może unieruchomić glajder ze względu na gromadzenie się organizmów na zewnętrznej stronie. W pewnych obszarach oceanu glajdere zostały utracone z powodu rekina. Żegluga i rybołówstwo czasem uszkadza lub prowadzi do utraty glajderów.”

Dane z misji zostaną udostępnione uniwersytetom, szkołom i innym instytucjom na całym świecie, ale głównym celem jest podkreślenie możliwości glajderów i inspirowanie przyszłych misji.