<!–
<!–
<!–
<!–
<!–
<!–
Robert Jenrick wszedł z czarnym metalowym pudełkiem, dość jak profesjonalny iluzjonista.
Po surowym potępieniu „antybrytyjskiego” prokuratora generalnego Lorda Hermera, pan Jenrick zwrócił się do publiczności i powiedział: „teraz pewnie zastanawiacie się, co mam w tym pudełku”. Moje podejrzenie było, że mógłby być w nim biały królik albo cudowna w bikini, którą Bobby J mógłby przepołowić.
Mąż z Channel 4 obok mnie myślał, że to może być mazurski fartuch. Blisko. Z czarnego pudełka pan Jenrick wyjął perukę sędziego. Uniósł ją w górę do widowni, jak kat dzierżyący głowę Króla Karola. Nadal trzymał perukę uniesioną, niszcząc nasze sądownictwo. Był naprawdę dość niegrzeczny wobec nich. Kiedyś w życiu publicznym panowała zasada, że nie powinno się zwać sędziów ulicznymi łajdakami. Pan Jenrick ją zignorował.
Powiedział, że jest „dziesiątki sędziów związków z organizacjami charytatywnymi otwartych na granice, którzy przekazują swoje poglądy w mediach społecznościowych, którzy przez całe swoje życie walczyli o zatrzymywanie nielegalnych migrantów w tym kraju. Niektórzy nadal tak robią, co więcej, pełniąc role sędziowskie”.
Wszystko to powiedział, trzymając tę perukę. Prawie można było się spodziewać, że odbije się od niego, jak ręka-puppet Roda Hulla, Emu. Pomimo potocznych obrażań o przestępcach („łajdakach”, „pozarządowych”, „debilach”), druga część przemówienia pana Jenricka była optymistyczna.
Cytował Keats’a – „niech nie zobaczę, jak zaciera się honor naszego kraju” – i wymieniał ulubione rzeczy na temat Wielkiej Brytanii: duże niebo w Nottinghamshire, „błękitno-wspomniane wzgórza widziane z miast Black Country”, Chris Woakes bijący z zawiniętym w bandaż ramieniem, piekarnia Greggs w serwisie autostrady Peterborough North. Publiczność go polubiła. Bardzo.
Robert Jenrick wyjął z czarnego pudełka perukę sędziego. Uniósł ją do publiczności, potraktując nasze sądownictwo”.
Cień Sekretarza Edukacji Laury Trott nie zachwycił. Świecące zęby i biały garnitur. Reklama dla kliniki uśmiechu
W przeciwnym razie, fragmentaryczny dzień na mowę. Cień Sekretarza Edukacji Laura Trott nie zachwycił. Świecące zęby i biały garnitur. Reklama dla kliniki uśmiechu. Niespokojny Philp, Cień Sekretarza Spraw Wewnętrznych, miał trudny pierwszy slot dnia. Jeśli potrzebowałbyś kogoś, kto naśladowałby kaczęcia sztukę Bazyla Fawlty’ego, długonogi Chris Philp byłby idealny. Jest tak energiczny, że zapomina o prawidłowym oddychaniu i staje się bardzo głośny. To męczące po prostu obejrzeć.
W wieku 23 lat założył firmę kurierską. „Dosłownie wiem, jak dostarczyć!” Cisza. Niewielka tłuszczy. Myśleli tylko: „to ciągłe zmarszczenie brwi: czy zatłukł kiełbaski na śniadanie?”.
W przemówieniu było wiele o złych imigrantach. Nikt nie był niewrażliwy na ten temat. Zauważyłem jednego pana w kapeluszu z Panama i innego w czerwonych sztruksach. Rzadkie okazy. Podczas tej konferencji nie brakowało młodzieży konserwatywnej w tanich garniturach, pomimo pewnych doniesień.
Gatunek zagrożony stanowią starzejący się torysi wiejski, taki, który zamieszkuje kreskówki Annie Tempest i lekko pachnie sherry i skórą od butów. Zauważyłem kilka w konferencji Lib Demów, żadnego w Reformie ani w Partii Pracy. Czy większość z nich po prostu zrezygnowała z polityki, dopóki wszystko nie stanie się mniej hałaśliwe?
Sesja na temat praw dla osób transseksualnych była zaskakująco bardziej przyjazna. Wzięli w niej udział olimpijski pływak Sharron Davies – której długie włosy Rapunzela stały się całkiem białe, zapewne ze względu na tyle chloru – i o głosie głębokim Szkotce, Marion Calder. Obydwoje byli prominentni w sprzeciwianiu się inwazji transpłciowych sportowców na sport kobiet.
Liberał w pierwszym rzędzie spróbował im dać wycisk. Siostra Calder nie miała na nic ochoty.
„Nie pozwolę, żeby jeden mężczyzna zagłuszył kobiety,” burknęła. Liberał, niewydepilowany i ubrany w koszulkę na rzecz transpłciowych, odszedł zirytowany. Stanowczość pani Calder była preferowana wobec całej tej wrogiej postawy, jaką mieliśmy podczas jesiennych konferencji. Nasza klasa polityczna przydałaby się w odkryciu sztuki zabawnego riposty.
Mówiąc o tym, Kemi Badenoch w radiu porównała Nigela Farage’a do (głośne kaszlenie) Jeremy’ego Thorpe’a. Miał na myśli, że lider liberałów z lat 70. Thorpe był kiedyś rozchwytywanym politycznym sensacją, ale potem zawodził.
Biorąc pod uwagę Kemi – ma uczciwość inżyniera – nie zdawała sobie sprawy, co jeszcze oznaczał J Thorpe. Przypadkowa żart pani Badenoch.
Dzisiaj wygłosi swoją wielką przemowę. Przynieś ze sobą swoje pałki do łaskotania.
