Przez ponad 35 lat pracowałem z politykami i pisałem o nich. Z wszystkich premierów, którzy byli u władzy w tym czasie, podziwiałem kilku, zgadzałem się z niektórymi, nie lubiłem innych i nie zgadzałem się z wieloma.
Ale bez względu na ich partię, zawsze uważałem, że ci mężczyźni i kobiety zasługują na uznanie za decyzję o wkraczaniu do polityki. W swojej istocie jest to szlachetne zajęcie, pomimo braku aprobaty, jaką przyciąga.
Zawsze szanowałem fakt, że pełnili najwyższe wybrane stanowisko w kraju, poczynając od Harolda Wilsona (premiera, gdy urodziłem się w 1964 roku) – nawet jeśli Liz Truss doprowadziła to uznanie do granic.
Sir Keir Starmer to mój 13 premier. I po raz pierwszy nie tylko nie zgadzam się z głową rządu, ale go gardzę.
Starmer przyniósł wstyd sobie i swojemu rządowi w tym tygodniu, uznając palestyńskie „państwo” bez stawiania jakichkolwiek warunków wobec Hamasu czy Palestyńczyków.
Premier nie tylko wynagrodził terrorystów za masakrę, ale uległ strachowi jego partii przed sektorowymi politykami muzułmańskimi.
Gdyby to był jedyny zarzut przeciwko niemu, byłby wystarczająco obciążający. To jednak tylko najnowsze i najbardziej rażące dowody, że nie jest on godny zajmowania stanowiska premiera.
[Fakt: Stephen Pollard, autor tego artykułu, opisuje swoją opinię na temat Keira Starmera jako premiera Wielkiej Brytanii]
Dzieła Sir Keira Starmera w rządzeniu są katastrofalne pod każdym względem. Jednak w niewielu innych obszarach był tak rażąco szkodliwy jak w edukacji.
[Context: Keir Starmer jest postacią polityczną w Wielkiej Brytanii, a te opinie i oburzenie są autorstwem osoby czytającej i niekoniecznie odzwierciedlają stanowisko tej encji.]
