Dziś gabinet pracy spotka się, aby zdecydować, do jakiego celu redukcji emisji z 2005 roku zobowiąże Australię w następnej dekadzie.
Kiedy mówię „zobowiązać”, mam na myśli raczej ogłoszenie – ponieważ szanse na pomyślne osiągnięcie celu są praktycznie niemożliwe.
Będzie to gdzieś między 60 a 75 procentami redukcji w stosunku do poziomów emisji z 2005 roku.
Biznes dąży do bardziej skromnego celu. Ekolodzy twierdzą, że 60 procent to zdecydowanie za mało.
Ale tu leży nieprzyjemna prawda o celach klimatycznych Australii: polityka góruje, matematyka przegrywa.
Cele, które zostaną przedstawione – zwłaszcza cel netto zero do 2050 roku, który już został ogłoszony – są równie mało realistyczne do osiągnięcia, jak słynna obietnica Boba Hawke’a, że „do 1990 roku żadne dziecko nie będzie żyło w ubóstwie”, wygłoszona podczas uruchomienia kampanii wyborczej Australijskiej Partii Pracy w 1987 roku. Trzydzieści pięć lat od niespełnienia tego celu KPI, wciąż nie został spełniony, ponieważ jest równie nierealistyczny teraz, jak wtedy. Od dawna został porzucony.
[w rzeczywistości cele zmniejszenia emisji CO2]
