Młode pterodactyle wydawały się latać w ciągu kilku dni od wylęgu – ale niektóre uszkodziły swoje skrzydła podczas burz, które sprawiały, że rozbiły się na lagunie, gdzie się utopiły.
Bardzo młode pterodactyle miały struktury skrzydeł podobne do dorosłych, z mocą i cechami aerodynamicznymi umożliwiającymi lot. Niemniej jednak paleontolodzy od dłuższego czasu dyskutowali, czy takie pisklęta faktycznie mogły latać.
Na terenie Solnhofen w południowych Niemczech, setki skamielin pterozaurów leżą zawinięte w wapienie. Podczas analizy niektórych z nich pod światłem ultrafioletowym w Muzeum Bergér w Harthof, David Unwin i Robert Smyth, obaj z Uniwersytetu w Leicester, Wielka Brytania, odkryli złamane skrzydło u pisklęcia Pterodactylus antiquus. Później natknęli się na inne maleńkie pisklę z dokładnie tym samym złamaniem w drugim skrzydle.
„Byliśmy zszokowani” – mówi Unwin. „I nie łatwo nas zszokować. Po prostu wydobyło się to z kamienia, kiedy załączyliśmy światło UV. Obydwoje w pewien sposób powiedzieliśmy 'A niech to! Spójrz na to!'”
Unwin i jego koledzy oszacowali, że dwa zwierzęta – o rozpiętości skrzydeł zaledwie 20 cm i kościach wczesnych faz wzrostu – żyły około 2 milionów lat, około 150 milionów lat temu. Wówczas teren ten był częścią archipelagu z licznymi wyspami i lagunami morskimi, gdzie okresowe, ciężkie cyklony tropikalne powodowały szybkie osunięcia błota pod wodą, które uwięziły i zachowały upadłe zwierzęta.
U piskląt kości szkieletowe były zdrowe z wyjątkiem czystego, kątowego złamania w kości ramiennej – górnej kości ramienia, przyczepiającej skrzydło – z rotacją kości i brakiem gojenia, co oznacza, że zwierzęta zmarły zaraz po złamaniu. Kontuzje przypominają typowe uszkodzenia skrzydeł, które występują u dorosłych ptaków i nietoperzy przelatujących przez morskie burze.
“Najlepszym wytłumaczeniem tych dwóch biednych, nieszczęśliwych pterozaurów z złamanymi skrzydłami jest to, że były w powietrzu, gdy doświadczyły swojego nieszczęścia” – mówi Unwin.
“Jeśli mielibyśmy bardzo spokojną powierzchnię wody, szanse na unoszenie się małego pterozaura byłyby duże – i mogliby prawdopodobnie unosić się przez długi czas. Ale jeśli mamy niesamowicie wzburzone powierzchnie, szybko się nasycą wodą, co jest konieczne, aby zatonęły na dno w ten sposób.”
Według badaczy, te wyniki pomagają zakończyć długotrwałą debatę, dostarczając bezpośrednich dowodów na lot tych pterozaurów wylęgowych.
“Nie sądzę, że właśnie wylęgły się i rzuciły w powietrze” – mówi Unwin. „Ale prawdopodobnie były w powietrzu bardzo krótko po narodzeniu, i to jest jednym z powodów, dla których mamy te bardzo młode osobniki w rekordzie kopalnym dzisiaj.”
